ویتامین D و دیابت نوع 2

ویتامنین D و دیابت نوع 2

ویتامین D یک مولکول آلی محلول در چربی ضروری است که در درجه اول برای حفظ سلامت استخوان و ایمنی مورد نیاز است. مطالعات نشان می دهد که کمبود ویتامین D با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 مرتبط است.

وظایف ویتامین D چیست؟

بدن انسان می تواند ویتامین D را با استفاده از اشعه ماوراء بنفش که از خورشید می آید سنتز کند. قرار گرفتن روزانه 15 تا 20 دقیقه در زیر نور خورشید برای پوست کافی است تا سطوح کافی ویتامین D تولید کند. با این حال، قرار گرفتن بیش از حد در معرض نور خورشید می تواند منجر به پیری پوست و سرطان پوست شود.

علاوه بر این، ویتامین D را می توان از طریق برخی مواد غذایی مانند زرده تخم مرغ، ماهی آب شور، جگر حیوانی، پنیر، آجیل و محصولات شیر ​​و غلات غنی شده با ویتامین D مصرف کرد.

در درجه اول، ویتامین D با تسهیل جذب کلسیم در بدن، استخوان ها، دندان ها و مفاصل را تقویت می کند. همچنین برای عملکرد صحیح اعصاب، ماهیچه ها و سیستم ایمنی لازم است.

اثرات کوتاه مدت کمبود ویتامین D شامل درد استخوان و مفاصل، ضعف عضلانی، نقص ایمنی، افسردگی و غیره است. با این حال، کمبود طولانی مدت ویتامین D با عوارض جدی تری همراه است از جمله پوکی استخوان، خستگی مزمن، فشار خون بالا، چاقی، بیماری آلزایمر، دیابت نوع 2 و حتی سرطان.

ویتامین D چگونه بر دیابت نوع 2 تأثیر می گذارد؟

مطالعات علمی و کارآزمایی‌های بالینی زیادی وجود دارد که ادعا می‌کنند ویتامین D نقش مهمی در بهبود حساسیت انسولین، که هورمونی برای حفظ سطح گلوکز خون است، ایفا می‌کند. مشخص است که حفظ سطح ویتامین D  برای حفظ هموستاز طبیعی گلوکز مناسب است.

اثرات ویتامین D بر دیابت نوع 2 ممکن است با مکانیسم های متعددی هدایت شود. به عنوان مثال، مطالعات نشان داده اند که لوزالمعده حاوی گیرنده هایی برای متابولیت فعال ویتامین D به نام              dihydroxyvitamin D-1,25          است که برای سنتز و ترشح انسولین توسط سلول های بتای پانکراس لازم است.

اکثر مطالعاتی که مدیریت مثبت دیابت نوع 2 را با مکمل‌های ویتامین D نشان می‌دهند، ادعا کرده‌اند که این ویتامین با کاهش مقاومت به انسولین، عامل اصلی دیابت، به حفظ وضعیت گلوکز طبیعی کمک می‌کند.
 
این مطالعات توصیه می کنند که دوز روزانه ویتامین D بیش از 2000 واحد بین المللی برای حفظ سطح مطلوب        dihydroxyvitamin D-1,25 در خون (بیش از 80 نانومول در لیتر) مورد نیاز است. در این سطح، کمترین خطر ابتلا به دیابت وجود دارد. سطح خونی   dihydroxyvitamin D-1,25 به طور معمول وضعیت ویتامین D را هم از منابع خورشید و هم از منابع غذایی نشان می دهد.

مطالعات انجام شده بر روی افراد مسن نشان داده است که سطح ویتامین D خون کمتر از  50  nmol/l  با افزایش دو برابری خطر دیابت مرتبط است. علاوه بر این، یک همبستگی معکوس بین وضعیت ویتامین D و سطح HbA1C وجود دارد که یک نشانگر شناخته شده برای اختلال در متابولیسم گلوکز است.

همچنین برخی از اثرات ثانویه ویتامین D مربوط به مدیریت دیابت است. به عنوان مثال، مطالعات نشان داده اند که حفظ سطح بهینه ویتامین D در طولانی مدت با کاهش وزن و کاهش خطر چاقی مرتبط است، که هر دوی این موارد خطر ابتلا به دیابت را کاهش می دهند.

ویتامین D ممکن است از دو طریق خطر چاقی را کاهش دهد. می تواند با افزایش سطح لپتین خون که برای کنترل ذخیره چربی و القای سیری لازم است، اشتها را تنظیم کند. علاوه بر این، می تواند سطح هورمون پاراتیروئید در خون را کاهش دهد، که در طولانی مدت می تواند مکانیسم های کاهش وزن را تحریک کند.

با وجود تحقیقات گسترده در مورد ویتامین D و دیابت نوع 2، نقش ویتامین D در پیشگیری از دیابت قابل بحث است. بسیاری از کارآزمایی‌های بالینی خوب طراحی شده و به خوبی کنترل شده به وضوح نشان داده‌اند که ویتامین D نقش مهمی در کنترل قند خون ندارد.

چنین مطالعاتی نشان می دهد که افرادی که چاق نیستند و کمبود ویتامین D دارند، حداکثر سود را از مکمل ویتامین D در کاهش قند خون ناشتا و سطح کلی گلوکز خون می برند. در مقابل، افرادی که چاق هستند و کمبود ویتامین D ندارند، از مکمل ویتامین D بهره نمی برند.

حداکثر فواید، زمانی مشاهده شده است که افراد بیش از 12 هفته بیش از 1000واحد ویتامین D در روز مکمل دریافت کنند.

توضیحات احتمالی دیگری برای ارتباط بین دیابت و سطوح پایین ویتامین D وجود دارد. این امکان وجود دارد که افرادی که سطح ویتامین D کافی دارند، بیشتر در فعالیت‌های فیزیکی در فضای باز شرکت کنند، که خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را نیز کاهش می‌دهد.