درد

درد

درد یک عملکرد حیاتی بدن انسان است که شامل گیرنده های درد و سیستم عصبی مرکزی (CNS) برای انتقال پیام از محرک های مضر به مغز می شود. مکانیسم درد نوروپاتیک متمایز است، زیرا در اثر آسیب به خود سیستم عصبی ایجاد می شود و می تواند بدون حضور محرک های مضر رخ دهد.

گیرنده های درد

گیرنده های درد گیرنده های حسی هستند که وظیفه تشخیص محرک های مضر و انتقال سیگنال های الکتریکی به سیستم عصبی را بر عهده دارند. این گیرنده‌ها در پوست، احشاء، ماهیچه‌ها، مفاصل و مننژها وجود دارند تا طیفی از محرک‌ها را شناسایی کنند که ممکن است ماهیت مکانیکی، حرارتی یا شیمیایی داشته باشند.

دو نوع اصلی گیرنده درد وجود دارد که شامل الیاف C و الیاف A-delta می شود. الیاف C رایج ترین نوع هستند و به محرک ها دیر پاسخ می دهند. همانطور که پروتئین های موجود در غشای گیرنده، محرک ها را به تکانه های الکتریکی تبدیل می کنند که می توانند در سراسر سیستم عصبی حمل شوند. در مقایسه، الیاف A-delta با سرعت بیشتری هدایت می‌شوند و پیام‌های درد تیز و لحظه‌ای را منتقل می‌کنند.

علاوه بر این، گیرنده‌های درد خاموشی وجود دارند که معمولاً به محرک‌ها پاسخ نمی‌دهند، اما می‌توانند با محرک‌های مکانیکی با شدت بالا در پاسخ به واسطه‌های شیمیایی در بدن فعال شوند.
گیرنده‌های درد ممکن است کانال‌های ولتاژی مختلفی برای انتقال داشته باشند که منجر به مجموعه‌ای از پتانسیل‌های عمل برای شروع سیگنال‌های الکتریکی به سیستم عصبی می‌شود. تحریک پذیری و رفتار سلول به انواع کانال های موجود در گیرنده درد بستگی دارد.

هنگام در نظر گرفتن مکانیسم درد، تمایز بین درد ها مهم است. درد، پاسخ طبیعی بدن به محرک های مضر، از جمله رفلکس های زیر آستانه فوقانی است که بدن را در برابر آسیب محافظت می کند. درد تنها زمانی درک می شود که آستانه فوق العاده، که نسبتاً بالا است، برای گیرنده های درد به پتانسیل عمل برسد و مسیر درد را آغاز کند.

CNS

گیرنده‌های درد پیام سیگنال الکتریکی را به شاخ پشتی نخاع هدایت می‌کنند، جایی که مجموعه‌ای از نورون‌ها در اتصالات سیناپسی که درد و درد را پردازش می‌کنند، دخیل هستند. هیچ مسیر واحدی وجود ندارد که مسئول ایجاد درد در CNS باشد، اما ترکیبی از مسیرها در انتشار سیگنال‌ها به قشر مغز نقش دارند.

درک درد ناشی از پردازش سیگنال های الکتریکی در مناطق مختلف مغز است. این پاسخ‌ها و واکنش‌های احساسی مختلف را در هنگام تجربه درد توضیح می‌دهد.

مکانیسم درد نوروپاتیک

مکانیسم هایی که منجر به ایجاد درد نوروپاتیک مداوم می شوند، پیچیده تر از درد هستند و بنابراین باید به عنوان متمایز در نظر گرفته شوند.

درد نوروپاتیک اساساً در نتیجه آسیب به اعصاب درگیر در مسیرهای درد در سیستم عصبی رخ می دهد که منجر به تغییر در نحوه پردازش درد می شود. این معمولا باعث افزایش انتقال سیگنال درد می شود، تا حدی که محرک های بی ضرر ممکن است باعث احساس درد شوند.
هایپرآلژزی یک نوع درد التهابی مداوم است که شامل افزایش تحریک پذیری و پاسخ عصبی به محرک های مضر است که منجر به حساسیت بالاتر به درد می شود.
همچنین عوامل روانشناختی خاصی وجود دارند که می توانند بر تجربه و میزان درد تأثیر بگذارند که به عنوان تأثیرات تعدیلی شناخته می شوند. اینها شامل استرس، ترس و اضطراب است. باور عمومی بر این است که سطوح بالای این عوامل می تواند باعث شروع، بدتر یا حتی طولانی شدن دوره درد در افراد مستعد شود.

انواع درد

دو نوع اصلی درد وجود دارد که شامل درد نوسیسپتیو و درد نوروپاتیک می شود. درد روانی اصطلاح دیگری است که گاهی اوقات برای توصیف موارد درد استفاده می شود، اگرچه این یک اصطلاح تشخیصی رسمی نیست. از طرف دیگر، درد را می توان با توجه به مدت درد، به عنوان درد حاد، مزمن، یا پیشرفت طبقه بندی کرد.

درد نوسیسپتیو

درد ناشی از فعال شدن گیرنده های درد در بدن توسط محرک های مضر یا بالقوه مضر است. فعال شدن این گیرنده ها منجر به پتانسیل عمل و انتشار پیام های عصبی به سیستم عصبی مرکزی و مغز می شود. این نوع درد یک پاسخ طبیعی بدن به آسیب احتمالی است و به محافظت در برابر خطرات احتمالی کمک می کند. بسته به مورد خاص و علت درد می تواند ماهیت حاد یا مزمن داشته باشد. درد را می توان بیشتر به زیر گروه های درد جسمی یا احشایی طبقه بندی کرد. درد سوماتیک درد از گیرنده های درد واقع در سطح بدن یا در بافت های اسکلتی عضلانی منشأ می گیرد. این نوع درد معمولاً در ناحیه خاصی از بدن موضعی است و اغلب با فعالیت بدتر می شود. با این حال، به طور معمول با دوره های استراحت تسکین می یابد.
درد احشایی به دردی اطلاق می‌شود که ناشی از گیرنده‌های درد واقع در اندام‌های داخلی در حفره‌ای از بدن است. این نوع درد معمولاً به عنوان یک احساس عمیق و فشار مانند توصیف می شود که در نقطه خاصی از بدن موضعی نیست.

درد عصبی

درد نوروپاتیک ناشی از آسیب به اعصابی است که در انتشار سیگنال های الکتریکی نقش دارند که پیام درد را از گیرنده ها به مغز می فرستند. این نوع درد معمولاً به عنوان یک درد تیز و تیراندازی توصیف می شود و در مقایسه با سایر انواع درد اغلب شدیدتر است. علل مختلفی برای آسیب عصبی و در نتیجه درد نوروپاتیک وجود دارد که از جمله آن ها می توان به عفونت های خاص، دیابت و برخی روش های جراحی اشاره کرد.


درد روانی

درد روانی اصطلاح دیگری است که گاهی برای توصیف درد استفاده می شود. این یک اصطلاح رسمی تشخیصی برای درد نیست، اما گاهی اوقات برای توصیف دردی که با درجاتی از اختلالات روانی همراه است استفاده می شود. این ممکن است شامل اضطراب، افسردگی و یا استرس باشد که ممکن است پیامد یا اثر مسببی بر درد باشد.

درد حاد، مزمن، یا درد ناگهانی

علاوه بر درد درد و نوروپاتیک، یک روش جایگزین برای طبقه‌بندی نوع درد بر اساس مدت درد است. با این طبقه بندی، درد ممکن است حاد، مزمن یا پیشرفتی باشد که در زیر توضیح داده شده است:

درد حاد یک واکنش طبیعی و موقتی است که بدن را از آسیب آگاه می کند. شدت این نوع درد می تواند بسیار متفاوت باشد. بنابراین، نیاز به درمان و نوع آن باید به صورت فردی تعیین شود.
درد مزمن بیشتر از درد حاد ادامه دارد و اغلب به عنوان هر دردی در بدن تعریف می شود که 12 هفته یا بیشتر طول بکشد. این نوع درد می تواند برای مدت طولانی بدون بهبود یا فایده ظاهری برای بدن باقی بماند.

درد ناگهانی به دوره‌هایی از درد حاد اشاره دارد که هنگام مصرف داروهای ضد درد برای مدیریت درد مزمن رخ می‌دهد. این نوع درد برای مدت کوتاهی اثر تسکین درد را از بین می برد.
عبارات درد حاد، مزمن و ناگهانی هنگام توصیف انواع مختلف درد زمانی که پزشکان در حال تصمیم گیری در مورد درمان بیمار هستند، مفید هستند.