هرگز این داروها را به طور ناگهانی قطع نکنید!
اگر مصرف داروها را به طور ناگهانی متوقف کنیم چه اتفاقی می افتد؟
ادامه مطلبده دارویی که نباید همزمان با منیزیم مصرف شوند!
22 آبان 1403 ده دارویی که نباید همزمان با منیزیم مصرف شوند!
منیزیم یک ماده معدنی است که به عملکرد صحیح اعصاب، عضلات و سیستم ایمنی کمک می‌کند. این ماده در غذاهایی مانند سبزیجات برگ سبز، آجیل و دانه‌ها یافت می‌شود. منیزیم همچنین یک عنصر در مکمل‌های غذایی و برخی داروها است.
مصرف منیزیم می‌تواند با برخی داروها تداخل داشته باشد. این تداخلات ممکن است بر نحوه جذب یا پردازش داروها توسط بدن تأثیر بگذارند و به کاهش اثربخشی یا بروز عوارض جانبی منجر شوند.
توضیح
نظارتی که روی داروهایی که نسخه می‌شوند، اعمال می‌شود، در مورد مکمل‌ها وجود ندارد. این بدان معنی است که برخی از محصولات مکمل ممکن است حاوی چیزی غیر از آنچه روی برچسب آنها نوشته شده، باشند. هنگام انتخاب یک مکمل، به دنبال محصولات آزمایش‌شده توسط سازمان‌ها باشید و با یک پزشک، متخصص تغذیه، یا داروساز مشورت کنید.
1. برخی از آنتی‌بیوتیک‌ها
آنتی‌بیوتیک‌ها برای درمان عفونت‌های باکتریایی استفاده می‌شوند. اما وقتی با منیزیم مصرف می‌شوند، این دو در معده به هم متصل می‌شوند و جذب آنتی‌بیوتیک برای بدن سخت‌تر می‌شود.
این می‌تواند به این معنی باشد که آنتی‌بیوتیک به خوبی عمل نخواهد کرد. این تداخل با همه آنتی‌بیوتیک‌ها اتفاق نمی‌افتد، اما برای برخی، باید آنها را چند ساعت با فاصله از منیزیم مصرف کنید تا از بروز مشکلات جلوگیری شود.
آنتی‌بیوتیک‌های رایجی که با منیزیم تداخل دارند شامل تتراسایکلین‌ها مانند داکسی‌سایکلین و مینوکساسیکلین، و همچنین فلوروکینولون‌ها مانند سیپروفلوکساسین و لووفلوکساسین هستند.
برای جلوگیری از این تداخل، این آنتی‌بیوتیک‌ها را دو ساعت قبل یا چهار تا شش ساعت بعد از هر مکمل یا داروی حاوی منیزیم مصرف کنید.
علاوه بر این، برخی آنتی‌بیوتیک‌های آمینوگلیکوزیدی مانند جنتامایسین و توبرامایسین می‌توانند باعث از دست دادن منیزیم از راه ادرار شوند. اگر یکی از این‌ها را مصرف می‌کنید، ممکن است لازم باشد که پزشک، سطح منیزیم شما را تحت نظارت داشته باشد.
2. بیس‌فسفونات‌ها
بیس‌فسفونات‌ها به تقویت استخوان‌ها و کاهش خطر شکستگی در افراد مبتلا به پوکی استخوان کمک می‌کنند. با این حال، مکمل‌ها یا داروهای منیزیم می‌توانند بر نحوه جذب این داروها توسط بدن تأثیر بگذارند و تأثیر آنها را کاهش بدهند.
بیس‌فسفونات‌های رایج شامل آلندرونات و ریزدرونات هستند.
برای جلوگیری از هر مشکلی، منیزیم را حداقل دو ساعت قبل یا بعد از داروی بیس‌فسفونات مصرف کنید.
3. داروهای فشار خون
داروهای فشار خون مانند آملودیپین، وراپامیل، و دیلتیازم به گروهی از داروها به نام مسدودکننده‌های کانال کلسیم تعلق دارند. این داروها برای درمان فشار خون بالا تجویز می‌شوند. آنها با گشاد کردن رگ‌های خونی اثر خود را اعمال می‌کنند.
منیزیم می‌تواند به عنوان یک مسدودکنندۀ طبیعی کانال کلسیم عمل کرده و بر فشار خون تأثیر بگذارد. این ممکن است در برخی موارد به عنوان یک فایده تلقی شود، اما برای برخی افراد، مصرف همزمان مکمل‌های منیزیم همراه با این داروها ممکن است باعث افت بیش از حد فشار خون شود.
در صورت استفاده از مکمل منیزیم ممکن است برای برخی افراد لازم باشد که فشار خونشان تحت نظارت پزشک باشد. همچنین، ممکن است لازم باشد که پزشک دوز داروها را تنظیم کنند تا از افت بیش از حد فشار خون جلوگیری کنند.
4. برخی از داروهای دیابت
سولفونیل‌اوره‌ها دسته‌ای از داروهای دیابت هستند که برای کنترل سطح قند خون استفاده می‌شوند. منیزیم می‌تواند جذب سولفونیل‌اوره‌ها را افزایش دهد و اثر آنها را تقویت کند. این می‌تواند منجر به افت قند خون شود.
سولفونیل‌اوره‌های رایج شامل:
گلی‌مپیراید
گلی‌بوراید
گلی‌پیزاید
همچنین، انسولین و داروهای دیگر دیابت که عمل انسولین را تقلید می‌کنند (شامل سولفونیل‌اوره‌ها) می‌توانند بر نحوه پردازش منیزیم توسط بدن تأثیر بگذارند. انسولین می‌تواند باعث خروج منیزیم از سلول‌ها شود که ممکن است به کاهش سطح منیزیم در افراد دیابتی منجر شود.
این از دست رفتن منیزیم می‌تواند مشکلات مرتبط با دیابت مانند مشکلات قلبی را بدتر کند. به همین دلیل است که حفظ سطح منیزیم در سطوح طبیعی مهم است، بویژه اگر از انسولین یا سولفونیل‌اوره‌ها استفاده می‌کنید.
ممکن است پزشک سطح قند خون و منیزیم را تحت پایش قرار دهد یا دوز داروها را تنظیم کند تا از بروز مشکلات جلوگیری شود.
5. دیگوکسین
دیگوکسین دارویی است که برای درمان نارسایی قلبی استفاده می‌شود، اما ممکن است باعث از دست رفتن منیزیم در بدن شود. کاهش سطح منیزیم می‌تواند مشکلات قلبی را بدتر کند، به ویژه اگر به کاهش پتاسیم نیز منجر شود.
ممکن است پزشک پیشنهاد دهد که در صورت نیاز از مکمل منیزیم برای جلوگیری از عوارض استفاده کنید.
6. دیورتیک‌ها
دیورتیک‌ها برای کمک به بدن در دفع مایع اضافی استفاده می‌شوند که به کنترل شرایطی مانند فشار خون بالا، نارسایی قلبی و مشکلات کلیوی کمک می‌کنند.
برخی دیورتیک‌ها، از جمله هیدروکلروتیازید و دیورتیک‌های لوپ مانند لازیکس (فوروزماید)، می‌توانند باعث دفع منیزیم از راه ادرار شوند. این ممکن است به کاهش سطح منیزیم در بدن منجر شود که می‌تواند باعث گرفتگی عضلات، خستگی یا مشکلات ریتم قلب شود.
از سوی دیگر، دیورتیک‌های نگهدارنده پتاسیم مانند اسپیرونولاکتون باعث می‌شوند بدن پتاسیم و منیزیم را نگه دارد.
اگر از دیورتیک‌ها استفاده می‌کنید، پزشک ممکن است سطح منیزیم را پایش کرده و در صورت نیاز مکمل‌هایی را پیشنهاد دهد تا سطح منیزیم متعادل بماند.
7. پنیسیلامین
پنیسیلامین برای مدیریت شرایطی مانند بیماری ویلسون، آرتریت روماتوئید و مسمومیت با فلزات سنگین استفاده می‌شود. اما منیزیم می‌تواند میزان جذب پنیسیلامین توسط بدن را کاهش دهد. این ممکن است باعث کاهش اثربخشی دارو شود.
برای جلوگیری از این تداخل، به احتمال زیاد پزشک پیشنهاد می‌کند منیزیم را حداقل یک ساعت قبل یا بعد از مصرف پنیسیلامین مصرف کنید.
8. مهارکننده‌های پمپ پروتون
مهارکننده‌های پمپ پروتون گروهی از داروها هستند که برای کاهش اسید معده و درمان شرایطی مانند رفلاکس و زخم معده استفاده می‌شوند. مصرف طولانی‌مدت مهارکننده‌های پمپ پروتون ممکن است به کاهش سطح منیزیم منجر شود.
داروهای زیر نمونه‌هایی از مهارکننده‌های پمپ پروتون هستند:
امپرازول
اس‌اُمپرازول
لانزوپرازول
بدن برای جذب درست مواد مغذی مانند منیزیم به اسید معده نیاز دارد، اما مهارکننده‌های پمپ پروتون، اسید معده را کاهش می‌دهند. این ممکن است به کمبود منیزیم منجر شود که می‌تواند باعث گرفتگی عضلات، خستگی یا ریتم نامنظم قلب شود.
اگر از مهارکننده‌های پمپ پروتون به صورت طولانی‌مدت مصرف می‌کنید، احتمالا پزشک سطح منیزیم شما را تحت نظارت قرار خواهد داد. مصرف مکمل‌های منیزیم می‌تواند کمک‌کننده باشد، اما ممکن است کافی نباشد. در چنین شرایطی، پزشک ممکن است پیشنهاد دهد که مهارکننده‌های پمپ پروتون را متوقف کنید.
9. داروهای تیروئید
داروهای تیروئید مانند لووتیروکسین برای درمان کم‌کاری تیروئید استفاده می‌شوند. این داروها برای جذب بهتر نیاز به محیط اسیدی دارند. مکمل‌های حاوی منیزیم می‌توانند اسید معده را کاهش دهند و باعث کاهش اثربخشی داروی تیروئید شوند.
برای جلوگیری از این تداخل، پزشک احتمالاً پیشنهاد خواهد کرد داروهای تیروئید و محصولات حاوی منیزیم با فاصله چند ساعت مصرف شوند.
10. گاباپنتین
گاباپنتین برای مدیریت دردهای عصبی و انواع خاصی از تشنج تجویز می‌شود. منیزیم می‌تواند بر جذب گاباپنتین بگذارد و باعث کاهش اثربخشی آن شود.
برای جلوگیری از این تداخل، معمولاً پیشنهاد می‌شود گاباپنتین را حداقل دو ساعت پس از مصرف هر مکمل یا آنتی‌اسید حاوی منیزیم مصرف کنید؛ این کمک می‌کند تا دارو به درستی عمل کند.
آیا منیزیم با سایر مکمل‌ها نیز تداخل دارد؟
با وجود اهمیت زیاد منیزیم در سلامتی، این مادۀ معدنی می‌تواند با سایر مکمل‌ها تداخل داشته باشد. برای مثال، مصرف دوزهای بالای زینک به مدت طولانی می‌تواند بر جذب منیزیم توسط بدن تأثیر بگذارد.
به طور مشابه، مصرف مقادیر زیاد منیزیم ممکن است توانایی بدن را برای جذب آهن کاهش دهد.
همچنین، در حالی که معمولاً مصرف مکمل‌های منیزیم و کلسیم با هم بی‌خطر است، ممکن است که این دو یون برای جذب در بدن رقابت کنند. برای به حداکثر رساندن بهره‌مندی از هر ماده معدنی، بهتر است آنها را در زمان‌های متفاوتی از روز یا در نسبت متعادل مصرف کنید.
منیزیم یک ماده معدنی است که به عملکرد صحیح اعصاب، عضلات و سیستم ایمنی کمک می‌کند. این ماده در غذاهایی مانند سبزیجات برگ سبز، آجیل و دانه‌ها یافت می‌شود. منیزیم همچنین یک عنصر در مکمل‌های غذایی و برخی داروها است.
مصرف منیزیم می‌تواند با برخی داروها تداخل داشته باشد. این تداخلات ممکن است بر نحوه جذب یا پردازش داروها توسط بدن تأثیر بگذارند و به کاهش اثربخشی یا بروز عوارض جانبی منجر شوند.
توضیح
نظارتی که روی داروهایی که نسخه می‌شوند، اعمال می‌شود، در مورد مکمل‌ها وجود ندارد. این بدان معنی است که برخی از محصولات مکمل ممکن است حاوی چیزی غیر از آنچه روی برچسب آنها نوشته شده، باشند. هنگام انتخاب یک مکمل، به دنبال محصولات آزمایش‌شده توسط سازمان‌ها باشید و با یک پزشک، متخصص تغذیه، یا داروساز مشورت کنید.
1. برخی از آنتی‌بیوتیک‌ها
آنتی‌بیوتیک‌ها برای درمان عفونت‌های باکتریایی استفاده می‌شوند. اما وقتی با منیزیم مصرف می‌شوند، این دو در معده به هم متصل می‌شوند و جذب آنتی‌بیوتیک برای بدن سخت‌تر می‌شود.
این می‌تواند به این معنی باشد که آنتی‌بیوتیک به خوبی عمل نخواهد کرد. این تداخل با همه آنتی‌بیوتیک‌ها اتفاق نمی‌افتد، اما برای برخی، باید آنها را چند ساعت با فاصله از منیزیم مصرف کنید تا از بروز مشکلات جلوگیری شود.
آنتی‌بیوتیک‌های رایجی که با منیزیم تداخل دارند شامل تتراسایکلین‌ها مانند داکسی‌سایکلین و مینوکساسیکلین، و همچنین فلوروکینولون‌ها مانند سیپروفلوکساسین و لووفلوکساسین هستند.
برای جلوگیری از این تداخل، این آنتی‌بیوتیک‌ها را دو ساعت قبل یا چهار تا شش ساعت بعد از هر مکمل یا داروی حاوی منیزیم مصرف کنید.
علاوه بر این، برخی آنتی‌بیوتیک‌های آمینوگلیکوزیدی مانند جنتامایسین و توبرامایسین می‌توانند باعث از دست دادن منیزیم از راه ادرار شوند. اگر یکی از این‌ها را مصرف می‌کنید، ممکن است لازم باشد که پزشک، سطح منیزیم شما را تحت نظارت داشته باشد.
2. بیس‌فسفونات‌ها
بیس‌فسفونات‌ها به تقویت استخوان‌ها و کاهش خطر شکستگی در افراد مبتلا به پوکی استخوان کمک می‌کنند. با این حال، مکمل‌ها یا داروهای منیزیم می‌توانند بر نحوه جذب این داروها توسط بدن تأثیر بگذارند و تأثیر آنها را کاهش بدهند.
بیس‌فسفونات‌های رایج شامل آلندرونات و ریزدرونات هستند.
برای جلوگیری از هر مشکلی، منیزیم را حداقل دو ساعت قبل یا بعد از داروی بیس‌فسفونات مصرف کنید.
3. داروهای فشار خون
داروهای فشار خون مانند آملودیپین، وراپامیل، و دیلتیازم به گروهی از داروها به نام مسدودکننده‌های کانال کلسیم تعلق دارند. این داروها برای درمان فشار خون بالا تجویز می‌شوند. آنها با گشاد کردن رگ‌های خونی اثر خود را اعمال می‌کنند.
منیزیم می‌تواند به عنوان یک مسدودکنندۀ طبیعی کانال کلسیم عمل کرده و بر فشار خون تأثیر بگذارد. این ممکن است در برخی موارد به عنوان یک فایده تلقی شود، اما برای برخی افراد، مصرف همزمان مکمل‌های منیزیم همراه با این داروها ممکن است باعث افت بیش از حد فشار خون شود.
در صورت استفاده از مکمل منیزیم ممکن است برای برخی افراد لازم باشد که فشار خونشان تحت نظارت پزشک باشد. همچنین، ممکن است لازم باشد که پزشک دوز داروها را تنظیم کنند تا از افت بیش از حد فشار خون جلوگیری کنند.
4. برخی از داروهای دیابت
سولفونیل‌اوره‌ها دسته‌ای از داروهای دیابت هستند که برای کنترل سطح قند خون استفاده می‌شوند. منیزیم می‌تواند جذب سولفونیل‌اوره‌ها را افزایش دهد و اثر آنها را تقویت کند. این می‌تواند منجر به افت قند خون شود.
سولفونیل‌اوره‌های رایج شامل:
گلی‌مپیراید
گلی‌بوراید
گلی‌پیزاید
همچنین، انسولین و داروهای دیگر دیابت که عمل انسولین را تقلید می‌کنند (شامل سولفونیل‌اوره‌ها) می‌توانند بر نحوه پردازش منیزیم توسط بدن تأثیر بگذارند. انسولین می‌تواند باعث خروج منیزیم از سلول‌ها شود که ممکن است به کاهش سطح منیزیم در افراد دیابتی منجر شود.
این از دست رفتن منیزیم می‌تواند مشکلات مرتبط با دیابت مانند مشکلات قلبی را بدتر کند. به همین دلیل است که حفظ سطح منیزیم در سطوح طبیعی مهم است، بویژه اگر از انسولین یا سولفونیل‌اوره‌ها استفاده می‌کنید.
ممکن است پزشک سطح قند خون و منیزیم را تحت پایش قرار دهد یا دوز داروها را تنظیم کند تا از بروز مشکلات جلوگیری شود.
5. دیگوکسین
دیگوکسین دارویی است که برای درمان نارسایی قلبی استفاده می‌شود، اما ممکن است باعث از دست رفتن منیزیم در بدن شود. کاهش سطح منیزیم می‌تواند مشکلات قلبی را بدتر کند، به ویژه اگر به کاهش پتاسیم نیز منجر شود.
ممکن است پزشک پیشنهاد دهد که در صورت نیاز از مکمل منیزیم برای جلوگیری از عوارض استفاده کنید.
6. دیورتیک‌ها
دیورتیک‌ها برای کمک به بدن در دفع مایع اضافی استفاده می‌شوند که به کنترل شرایطی مانند فشار خون بالا، نارسایی قلبی و مشکلات کلیوی کمک می‌کنند.
برخی دیورتیک‌ها، از جمله هیدروکلروتیازید و دیورتیک‌های لوپ مانند لازیکس (فوروزماید)، می‌توانند باعث دفع منیزیم از راه ادرار شوند. این ممکن است به کاهش سطح منیزیم در بدن منجر شود که می‌تواند باعث گرفتگی عضلات، خستگی یا مشکلات ریتم قلب شود.
از سوی دیگر، دیورتیک‌های نگهدارنده پتاسیم مانند اسپیرونولاکتون باعث می‌شوند بدن پتاسیم و منیزیم را نگه دارد.
اگر از دیورتیک‌ها استفاده می‌کنید، پزشک ممکن است سطح منیزیم را پایش کرده و در صورت نیاز مکمل‌هایی را پیشنهاد دهد تا سطح منیزیم متعادل بماند.
7. پنیسیلامین
پنیسیلامین برای مدیریت شرایطی مانند بیماری ویلسون، آرتریت روماتوئید و مسمومیت با فلزات سنگین استفاده می‌شود. اما منیزیم می‌تواند میزان جذب پنیسیلامین توسط بدن را کاهش دهد. این ممکن است باعث کاهش اثربخشی دارو شود.
برای جلوگیری از این تداخل، به احتمال زیاد پزشک پیشنهاد می‌کند منیزیم را حداقل یک ساعت قبل یا بعد از مصرف پنیسیلامین مصرف کنید.
8. مهارکننده‌های پمپ پروتون
مهارکننده‌های پمپ پروتون گروهی از داروها هستند که برای کاهش اسید معده و درمان شرایطی مانند رفلاکس و زخم معده استفاده می‌شوند. مصرف طولانی‌مدت مهارکننده‌های پمپ پروتون ممکن است به کاهش سطح منیزیم منجر شود.
داروهای زیر نمونه‌هایی از مهارکننده‌های پمپ پروتون هستند:
امپرازول
اس‌اُمپرازول
لانزوپرازول
بدن برای جذب درست مواد مغذی مانند منیزیم به اسید معده نیاز دارد، اما مهارکننده‌های پمپ پروتون، اسید معده را کاهش می‌دهند. این ممکن است به کمبود منیزیم منجر شود که می‌تواند باعث گرفتگی عضلات، خستگی یا ریتم نامنظم قلب شود.
اگر از مهارکننده‌های پمپ پروتون به صورت طولانی‌مدت مصرف می‌کنید، احتمالا پزشک سطح منیزیم شما را تحت نظارت قرار خواهد داد. مصرف مکمل‌های منیزیم می‌تواند کمک‌کننده باشد، اما ممکن است کافی نباشد. در چنین شرایطی، پزشک ممکن است پیشنهاد دهد که مهارکننده‌های پمپ پروتون را متوقف کنید.
9. داروهای تیروئید
داروهای تیروئید مانند لووتیروکسین برای درمان کم‌کاری تیروئید استفاده می‌شوند. این داروها برای جذب بهتر نیاز به محیط اسیدی دارند. مکمل‌های حاوی منیزیم می‌توانند اسید معده را کاهش دهند و باعث کاهش اثربخشی داروی تیروئید شوند.
برای جلوگیری از این تداخل، پزشک احتمالاً پیشنهاد خواهد کرد داروهای تیروئید و محصولات حاوی منیزیم با فاصله چند ساعت مصرف شوند.
10. گاباپنتین
گاباپنتین برای مدیریت دردهای عصبی و انواع خاصی از تشنج تجویز می‌شود. منیزیم می‌تواند بر جذب گاباپنتین بگذارد و باعث کاهش اثربخشی آن شود.
برای جلوگیری از این تداخل، معمولاً پیشنهاد می‌شود گاباپنتین را حداقل دو ساعت پس از مصرف هر مکمل یا آنتی‌اسید حاوی منیزیم مصرف کنید؛ این کمک می‌کند تا دارو به درستی عمل کند.
آیا منیزیم با سایر مکمل‌ها نیز تداخل دارد؟
با وجود اهمیت زیاد منیزیم در سلامتی، این مادۀ معدنی می‌تواند با سایر مکمل‌ها تداخل داشته باشد. برای مثال، مصرف دوزهای بالای زینک به مدت طولانی می‌تواند بر جذب منیزیم توسط بدن تأثیر بگذارد.
به طور مشابه، مصرف مقادیر زیاد منیزیم ممکن است توانایی بدن را برای جذب آهن کاهش دهد.
همچنین، در حالی که معمولاً مصرف مکمل‌های منیزیم و کلسیم با هم بی‌خطر است، ممکن است که این دو یون برای جذب در بدن رقابت کنند. برای به حداکثر رساندن بهره‌مندی از هر ماده معدنی، بهتر است آنها را در زمان‌های متفاوتی از روز یا در نسبت متعادل مصرف کنید.
