توصیف شاخصه های کلی درد(قسمت دوم)

درد در نگاه کلی!

درمان و مدیریت
پزشکان انواع مختلف درد را به روش های مختلف درمان می کنند. درمانی که در برابر یک نوع درد موثر است ممکن است درد دیگری را تسکین ندهد.
درمان درد حاد
درمان درد حاد اغلب شامل مصرف دارو است.

اغلب، این نوع درد ناشی از یک مشکل اساسی سلامتی است و درمان آن ممکن است بدون نیاز به مدیریت درد، درد را تسکین دهد. به عنوان مثال، اگر عفونت باکتریایی باعث گلودرد شود، آنتی بیوتیک ها می توانند عفونت را درمان کنند و در نتیجه درد را کاهش دهند.

استامینوفن

استامینوفن نوعی مسکن است. استامینوفن که یک داروی OTC(بدون نیاز به نسخه) است می تواند درد و تب را تسکین دهد. همراه با مواد دیگر، می تواند به درمان علائم آلرژی، سرفه، علائم آنفولانزا و سرماخوردگی کمک کند. پزشکان اغلب داروهای حاوی استامینوفن و سایر مواد را برای درمان درد متوسط تا شدید تجویز می کنند.
با این حال، زمانی که استامینوفن در دوزهای بالاتر مصرف شود، می تواند آسیب جدی به کبد وارد کند. مردم هرگز نباید از دوز توصیه شده تجاوز کنند.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)
NSAID ها نوع دیگری از مسکن ها هستند. آنها می توانند درد را کاهش دهند و به فرد کمک کنند تا عملکرد روزانه خود را بازیابد. آنها بدون نسخه یا با نسخه در طیف وسیعی از دوزهای مختلف در دسترس هستند. NSAID ها برای دردهای حاد جزئی مانند سردرد، رگ به رگ شدن خفیف و کمردرد مناسب هستند.
NSAID ها می توانند التهاب موضعی و درد ناشی از تورم را تسکین دهند. این داروها ممکن است عوارض جانبی مربوط به سیستم گوارشی از جمله خونریزی داشته باشند. بنابراین، پزشک فردی را که دوز بالایی مصرف می کند، تحت نظر خواهد گرفت.
همیشه مهم است که بسته بندی را بخوانید تا حداکثر دوز مصرفی را بررسی کنید و قبل از مصرف، متوجه شوید که چه چیزی در یک مسکن وجود دارد. مردم هرگز نباید از دوز توصیه شده تجاوز کنند.
داروهای اپیوئیدی

پزشکان این داروها را برای شدیدترین دردهای حاد مانند دردهای ناشی از جراحی، سوختگی، سرطان و شکستگی استخوان تجویز می کنند. مواد اپیوئیدی بسیار اعتیادآور هستند، علائم ترک را ایجاد می کنند و با گذشت زمان اثربخشی خود را از دست می دهند. آنها نیاز به نسخه دارند.
در شرایطی که شامل تروما و درد شدید است، پزشک دوز مواد اپیوئیدی را با دقت مدیریت و تنظیم می کند و به تدریج مقدار آن را کاهش می دهد تا علائم ترک را به حداقل برساند.
مردم باید همه گزینه های دارویی را به دقت با پزشک در میان بگذارند و هر گونه شرایط بهداشتی و داروهای فعلی را افشا کنند. مواد اپیوئیدی ممکن است به طور قابل توجهی بر پیشرفت چندین بیماری مزمن دخالت داشته باشد، از جمله:

بیماری های ریوی
بیماری کلیوی
مشکلات کبدی
اختلال مصرف مواد قبلی
زوال عقل
مشکلات قلبی عروقی

مواد اپیوئیدی می توانند عوارض جانبی خطرناکی در افراد مبتلا به بیماری های مزمن خاص ایجاد کنند. به عنوان مثال، آنها می توانند باعث افسردگی تنفسی شوند که می تواند علائم COPD را تشدید کند.

درمان درد مزمن
طیف وسیعی از درمان‌های غیردارویی می‌تواند به تسکین درد کمک کند. این جایگزین‌ها برای دارو ممکن است برای افرادی که درد مزمن را تجربه می‌کنند مناسب‌تر باشد.
این درمان ها عبارتند از:
طب سوزنی: قرار دادن سوزن های بسیار ظریف در نقاط فشار خاص ممکن است درد را کاهش دهد.
بلوک های عصبی: این تزریق ها می توانند گروهی از اعصاب را که به عنوان منبع درد برای اندام یا قسمت خاصی از بدن عمل می کنند بی حس کند.
روان درمانی: درد مزمن اغلب لذت فعالیت های روزمره را کاهش می دهد و کار را دشوار می کند. همچنین، مطالعات نشان داده اند که درد مزمن می تواند منجر به افسردگی شود و افسردگی درد مزمن را تشدید می کند. یک روان درمانگر می تواند به فرد کمک کند تا تغییراتی را برای به حداقل رساندن شدت درد و ایجاد مهارت های مقابله ای انجام دهد.
تحریک الکتریکی عصب از راه پوست (TENS): هدف TENS تحریک سیستم‌های اپیوئیدی و دروازه درد مغز است، بنابراین تسکین می‌دهد.

جراحی: جراحی های مختلفی بر روی اعصاب، مغز و ستون فقرات برای درمان درد مزمن امکان پذیر است. اینها شامل ریزوتومی، رفع فشار، و روشهای الکتریکی تحریک عمقی مغز و نخاع است.
بیوفیدبک: از طریق این تکنیک ذهن-بدن، فرد می تواند یاد بگیرد که اندام ها و فرآیندهای خودکار خود مانند ضربان قلب را با افکار خود به طور مؤثرتری کنترل کند. بر اساس تحقیقات سال 2019، واقعیت مجازی ممکن است در حال حاضر نقشی در استفاده از بیوفیدبک در مدیریت درد داشته باشد.

درمان‌های آرامش‌بخش: این درمان‌ها شامل طیف گسترده‌ای از تکنیک‌ها و تمرین‌های آرام‌سازی کنترل‌شده است که بیشتر در حوزه طب جایگزین و مکمل هستند. فرد می تواند هیپنوتیزم، یوگا، مدیتیشن، ماساژ درمانی، تکنیک های حواس پرتی، تای چی یا ترکیبی از این تمرین ها را امتحان کند.
دستکاری فیزیکی: یک فیزیوتراپیست گاهی اوقات می تواند با دستکاری تنش از پشت فرد به تسکین درد کمک کند.
فیزیوتراپی: تمرینات فیزیوتراپی می تواند به تحرک و تسکین درد مزمن کمک کند.
گرما و سرما: استفاده از بسته های سرد و گرم می تواند کمک کننده باشد. افراد می توانند اینها را جایگزین یا با توجه به نوع آسیب یا درد انتخاب کنند. برخی از داروهای موضعی زمانی که فرد آنها را روی ناحیه آسیب دیده استفاده می کند، اثر گرم کننده دارند.
استراحت: اگر درد به دلیل آسیب یا کار بیش از حد بخشی از بدن رخ می دهد، استراحت ممکن است بهترین گزینه باشد.
با مدیریت کافی درد، می توان فعالیت های روزانه، مشارکت اجتماعی و کیفیت زندگی فعال را حفظ کرد.